پیامبران جهنمی!!!!!!!!
مسیح به وجود آورنده ی نجات است و تا قبل از او نجاتی
در کار نبوده است. در این صورت این سوال مطرح می شود که انسان هایی که قبل از ظهور
عیسی مسیح(ع) می زیستند، پس از مرگ در چه وضعیتی به سر می بردند؟ آیا همه ی آنها
گناهکار و به دور از بخشش پروردگار بودند؟
در الاهیات مسیحی بحثی وجود دارد که آیا واقعه ی صلیب، پدید آورنده ی نجات است یا بیانگر نجات! مک گراث می گوید: آنچه مسیحبت را از دیگر ادیان در مورد نجات متفاوت می کند دو چیز است:
اول آنکه مسیحیان، نجات را در گرو زندگی و مرگ عیسی مسیح(ع) می دانند؛
دوم اینکه خود این نجات در سنت مسیحی باز به وسیله ی عیسی مسیح(ع) شکل می گیرد.
کالین گانتن در اثرش با نام واقعیت کفاره می نویسد:
«مسیح کار مهمی برای ما انجام داد که بدون آن نجات هرگز مهیا نبود و در مسیح، امری به وقوع پیوست که شیوه جدید زندگی را مهیا می کرد و مسیح، کاری را برای ما انجام داد که به خودی خود قادر به انجام آن نبودیم.»
دیدگاه گانتن، ویژگی اکثر تحلیل های مسیحی در مورد مبانی نجات است و این دیدگاه در میان اکثر انجیلیان نیز طرفدار دارد. بنابراین مسیح به وجود آورنده ی نجات است و تا قبل از او نجاتی در کار نبوده است. در این صورت این سوال مطرح می شود که انسان هایی که قبل از ظهور عیسی مسیح(ع) می زیستند، پس از مرگ در چه وضعیتی به سر می بردند؟ آیا همه ی آنها گناهکار و به دور از بخشش پروردگار بودند؟ این پرسش وقتی جدی تر می شود که بیاد بیاوریم در کتاب مقدس از انسان های بزرگی مانند پیامبران، اولیای الهی، پرهیزکاران و کسانی که در راه خدا جان باخته اند یاد می شود.
مسیحیان در برابر این پرسش مهم می گویند: افراد نیکوکار در غضب و قهر خداوند به سر می برند تا آنکه مسیح به صلیب کشیده شد وآشتی میان بشر و خدا برقرار کرد.
مسیح پس از مرگ بر صلیب، به جهنم نزول کرد و دروازه های آن را درهم شکست تا جان های مؤمنان در بند را رها سازد، چنان که در رساله پولس به افسسیان( 11:4) آمده است: «او بخشید بعضی از رسولان و بعضی از انبیا و...» کتاب تعالیم کلیسای کاتولیک، این آموزه را این چنین ترسیم می کند:
«اعتقادنامه رسولان ... به نزول مسیح در جهنم و برخاستن از میان مردگان در روز سوم اقرار می کند... عیسی به جهنم نزول نکرد تا لعنت شدگان را نجات دهد یا فلاکت جهنم را بردارد، او نزول کرد تا عادلانی را که پیش از او رفته اند نجات دهد.»
منتقدان این آموزه می پرسند چگونه ابراهیم و اسحاق از رحمت خدا به دور بودند، درحالی که کتاب مقدس از هم نشینی این دو نفر در درگاه خداوند سخن می گوید.(متی 11:8 ) همچنین در انجیل لوقا (6:1) درباره الیزابت و ذکریا آمده است: «هر دو در حضور خدا صالح و به جمیع احکام و فرایض خداوند بی عیب سالک بودند» و اصولا چرا خداوند باید هزاران سال انبیا و فرستادگان خود را درجهنم بسوزاند!!
